De officiële oplevering van kerk en pastorie en de finale afrekening had in nov. 1876 plaats en kreeg in de kerkbestuursvergadering haar beslag onder “ondubbelzinnige tevredenheid met de gunstigen afloop der sluiting van de rekening der bouw van kerk en pastorie.” En toen architect Asseler een fout in een plat-dak op zijn eigen kosten wilde laten herstellen, gaf het kerkbestuur te kennen dit zelf te zullen betalen “als blijk van tevredenheid over den architect, uit erkentelijkheid voor vele bemoeijingen, waartoe hij niet verpligt was geweest.” Het lag dan ook voor de hand, dat Asseler ’n paar jaar later het zusterhuis en de school mocht ontwerpen.
Maar die voorspoed en tevredenheid heeft niet kunnen verhinderen, dat al spoedig kleine, later grote gebreken vooral aan de toren zichbaar werden en in de loop van ’n eeuw schatten gelds zouden kosten.
De sympathieke architect heeft dit niet meer geweten, want hij stierf in 1879 nog maar 56 jaren oud, ook Pastoor Van Maaseland niet: deze stierf 8 jan. 1880.
De zeer korte bouwperiode – 15 maanden – doet denken aan het spreekwoord “haastige spoed is zelden goed.” Eigenlijk is de toren pas 25 jaren rustig. Tot 1947-’48 is hij nu ’ns meer dan ‘ns minder in beweging geweest.

In 1880

Tijdens een zwaar onweer in de zomer van 1880 trof de bliksem niet alleen ’n boerderij (welke?) in de omgeving van de kerk, maar ook de toren. De gevolgen daarvan in het metselwerk waren van dien aard, dat het kerkbestuur zich tot een vriend van de overleden Asseler wendde: de zeer bekwame architect A. C. Bleijs (in 1842 te Hoorn geboren, waar hij de kerk a.h. Grote Noord bouwde; in 1887 werd hij beroemd door de bouw van de St. Nicolaaskerk aan de Prins Hendrikkade te Amsterdam).
Bleijs rapporteert, dat er van de vier zijtorens een geheel moest worden afgebroken en opgemetseld en twee andere bijgewerkt. De schade was ernstiger dan men had gedacht. Nog vóór de winter werd het hoge karwei geklaard door Willem Weel van Andijk.
In mei 1893 wordt de parochie opgeschrikt door een ongeluk: een stuk cement is van de toren afgevallen en heeft een vrouw aan het hoofd gewond. De oorzaak van dit evenement wordt zo goed mogelijk opgespoord en verholpen. Dan blijft het een kleine 20 jaar rustig. Uiterlijk althans, want de toren werkt door, zodat men in de winter van 1911-’12 zelf met het blote oog kan constateren dat de toren voorover helt. Omdat architect Bleijs juist is overleden, wordt Robbers te hulp geroepen. Met twee collega’s heeft hij een plan ter versterking van de torenfundering uitgewerkt.
Maar om onzekerheden daarin en uit angst voor het zware heiwerk, besloot het kerkbestuur (met goedvinden van de bisschop) tot uitstel. Wel bleef het de ontwikkeling nauwkeurig volgen.

In 1917

Dit gaf in 1917 aanleiding de bouwkundigen Bekkers (Amsterdam) en Vlaming (Medemblik) een onderzoek te laten instellen. Deze berekenden dat de toren reeds 1.28 meter voorover uit het lood hing en losgescheurd was van de kerk. De oorzaak werd ook ontdekt: uit oude gegevens bleek, dat men voor de fundering palen van 9 meter had gebruikt die hun stuit vonden op een 9 m diepliggende zandplaat. Maar diepere boringen toonden nu aan, dat onder dit zand van 1 tot 1½ meter dikte, een slappe klei- en veenlaag van wel 4 meter lag, welke de aannemer van 1874 blijkbaar niet heeft ontdekt.
Men heide 27 houten palen van 16 m. aan de buitenhoeken van de toren, hakte gaten door muren en steunberen om daar zware ijzeren balken (z.g. Differdingers) door te schuiven, daarna werd alles met sterke betonspecie aangegoten. Twee jaar later werden ook de scheuren tussen toren en kerk gedicht. Maar de toren bleef onrustig.

In 1933

In het begin der 30er jaren vielen nu en dan stukken steen vlak voor de ingang. Vlaming stelde een onderzoek in en bracht onrustbarende berichten ter tafel over ingekankerd metselwerk, verscheurde loodbekleding, vergane dakbedekking, verdere verzakking en muurscheuren ook in de kerk: kortom een alarmsituatie. Dit rapport leidde tot een veel uitgebreider onderzoek samen met Ir. L. Huydts (Den Haag), waarvan de resultaten en adviezen door de ziekte van pastoor Bonnet en afwijzende meningen van parochianen grotendeels op de lange baan werden geschoven, zodat men slechts enige noodvoorzieningen aanbracht, welke 15 jaren het enigszins hielden maar de toren zakte verder voorover met zijn gewicht van 2 millioen kilo (22.000 kilo per paal). Deskundigen begonnen te spreken over afbraak van de toren, maar daar kwamen alle parochianen tegen op: “Wij willen onze toren houden.”